دیزاین تهران، باطرح‌های جسورانه (۱)

سولماز ایمانی؛ طراح شهری

به گزارش عصرسازندگان، در تازه‌ترین دوره هفته دیزاین تهران، یک پیام روشن در تمام پوسترها، نشست‌ها و حتی انتخاب مکان‌ها تکرار می‌شد: «طراحی باید وارد زندگی مردم شود.»

هفته‌ دیزاین تهران که به‌عنوان یکی از جریان‌های تأثیرگذار طراحی در کشور شناخته می‌شود، در آغاز راه خود با عنوان رویداد طراحی مبلمان تهران (TFD) شکل گرفت. سه دوره‌ نخست این رویداد با همکاری کارگروه طراحی اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان مبلمان ایران توسط شرکت فیپکو (Fipco) برگزار شد؛ حرکتی که هدف اصلی آن ایجاد گفت‌وگویی تازه میان صنعت، طراح و مخاطب بود.

برگزارکنندگان این رویداد به خوبی تلاش کردند دیزاین را از محدوده گالری‌ها و سالن‌های بسته بیرون بکشند و به فضاهای شهری، ساختمان‌های تاریخی و مکان‌های عمومی ببرند تا نشان دهند این رویداد، فقط یک دورهمی دانشجویی نیست، بلکه گفت‌وگویی درباره کیفیت زیستن در تهران است.

اما در کنار این تلاش‌ها، یک نقد جدی هم مطرح است: هفته دیزاین هنوز نتوانسته است با خودِ شهر یک گفت‌وگوی عمیق برقرار کند. رویدادی با این وسعت اگر می‌خواهد اثرگذار باشد، باید بیش از گذشته به فضاهای عمومی تکیه کند؛ جایی که طراحی واقعاً دیده و تجربه ‌شود.

وقتی بخش عمده برنامه‌ها در قالب نمایشگاه‌ها و نشست‌های محدود برگزار شود، رویداد به یک «نمایش بزرگ» تبدیل می‌شود؛ نه یک اتفاق شهری. در نتیجه، هفته دیزاین امسال را می‌توان تلاشی جدی برای اجتماعی‌سازی طراحی دانست؛ تلاشی جسورانه، اما ناتمام.

برای بسیاری از بازدیدکنندگان، این تجربه حس یک شهری را داشت که می‌خواهد دوباره درباره خودش فکر کند. این رویکرد اجتماعی می‌تواند باعث شود مخاطبان بیشتری، به‌جای تماشای اشیای لوکس، با ایده‌هایی درباره خانه‌های کوچک، مبلمان شهری، مسیرهای پیاده، و رابطه طراحی با سبک زندگی جدیدتری روبه‌رو شوند.

به گزارش عصرسازندگان، دیزاین از گالری بیرون آمد، اما برای تبدیل شدن به زبان مشترک شهروندان و طراحان، باید یک قدم دیگر بردارد: ورود به قلب فضاهای عمومی و حل مسائل واقعی شهر.

اگر برگزارکنندگان بتوانند این حلقه گمشده را پیدا کنند، هفته دیزاین تهران نه‌تنها یک رویداد هنری خواهد بود، بلکه می‌تواند به موتور خلاقیت شهری و یک جریان پایدار دوست داشتنی درتهران تبدیل شود.