یکی از این سه نفر
سولماز ایمانی؛ مدیرمسئول عصرسازندگان
رأی‌گیری تمام شده، اسامی روی میز است، و حالا فقط یک امضا باقی مانده است؛ امضایی که این بار بیشتر از آن‌که نشانه تصمیم حرفه‌ای باشد، درگیر محاسبه بقاست. وزیر راه و شهرسازی باید یکی از سه گزینه معرفی‌شده توسط شورای مرکزی سازمان نظام مهندسی ساختمان کشور را انتخاب و برای صدور حکم، به رئیس‌جمهور معرفی کند، اما گویا «اصلح بودن» آخرین معیار این انتخاب سخت است.
- یکی از گزینه‌ها، پیروز حناچی؛ چهره‌ای نزدیک به دولت است.
- دیگری، امین مقومی؛ گزینه نزدیک به نماینده‌ای است که شمشیر استیضاح را برای وزیر از رو بسته است.
- سومی؟ ابراهیم کریمی؛ نه چندان پررنگ؛ گزینه‌ای که شاید نقش خنثی را بازی می‌کند.
اما مسئله فقط انتخاب یک رئیس نیست؛ مسئله اینجاست که آیا سازمان نظام مهندسی هنوز یک نهاد حرفه‌ای است یا به انبار چانه‌زنی‌های سیاسی و بده بستان‌های محفلی و تعاملات ناپاسخگو محدود شده؟ آیا وزیر می‌خواهد با انتخابی مستقل، پیام روشن به مهندسان بدهد که سازمان برای آن‌هاست؟ یا با انتخابی محافظه‌کارانه، تنها مدتی زمان می‌خرد تا از استیضاح فرار کند؟
انتخاب پیش‌ِ رو، یک آزمون است. نه فقط برای وزیر، بلکه برای نهاد دولت. آزمونی برای سنجش اینکه آیا دولت حاضر است میان «امنیت شخصی» یک مقام و «اعتبار حرفه‌ای» یک سازمان، دومی را انتخاب کند؟ یا هنوز هم منطق بقا، بر شایستگی و استقلال می‌چربد؟
سازمان نظام مهندسی در سال‌های اخیر، بارها قربانی تصمیم‌هایی شده که نه به نفع مهندسان بود، نه به نفع کیفیت ساخت‌وساز، نه حتی به نفع اعتبار دولت‌ها. امروز، سازمان منتظر یک انتخاب است؛ اما جامعه مهندسی، چشم‌انتظار یک جسارت.
این بار، انتخاب فقط میان سه نفر نیست؛ انتخاب میان محافظه‌کاری و جسارت است.
