آژیر بدون پناهگاه
پریسا هاشمی؛ گزارشگر شهری
هر تقلیدی در جنگ جوابگو نیست، حتی اگر تقلید درستی باشد. پس از حمله اسرائیل به ایران و شروع جنگ ۱۲ روزه بود که مسئولان متوجه شدند سال‌هایی که شعار می‌دادند و آمادگی مقابله با اسرائیل را فریاد می‌زدند از موضوعات پیش‌پا افتاده هم غفلت کرده‌اند.
مسئولان آنقدر در خواب صلح غوطه‌ور بودند که یک پناهگاه هم در کشور نساختند. حتی اجازه دادند پناهگاه‌های دوره جنگ متروکه یا تخریب شوند. به عبارت دیگر جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل، نه‌فقط یک درگیری نظامی، بلکه آینه‌ای از کاستی‌های عمیق در زیرساخت‌های دفاع غیرنظامی کشور بود.
هشدار «آمادگی مقابله با دشمن» طی سال‌های گذشته در عمل به فقدان پناهگاه، نبود سیستم هشدار مؤثر و حتی تخریب پناهگاه‌های موجود منتهی شده است.
در این میان، یکی از اعضای شورای شهر تهران از نصب بلندگوهای هشدار در میادین خبر داده و گفته: «با توجه به قطعی اینترنت در جنگ ۱۲ روزه، باید از بلندگو برای اطلاع‌رسانی استفاده کنیم.»
اما پرسش مهم این است: مردم پس از شنیدن آژیر خطر به کجا پناه ببرند؟ پناهگاهی وجود دارد؟ اساساً فرصت و آگاهی لازم برای نجات دارند؟ به فرض که مردم به زیرزمین‌ها و پارکینگ‌ها پناه ببرند، اما ریزپرنده‌هایی که آسمان ایران ۱۲ روز محل جولان آنها بود قابل ردیابی و هشدار هستند؟/هم‌میهن
