چرا مواد معدنی در بازار داخلی بدون مشتری مانده است؟

به گزارش عصرسازندگان، طبق قوانین، مواد معدنی قبل از صادرات باید حداقل سه بار در بورس کالا عرضه شود و اگر هیچ خریداری پیدا نشد، آن وقت تازه مجوز صادرات می‌گیرند. قیمت این مواد هم بر اساس ضرایب خاصی تعیین می‌شود که وابسته به نرخ محصولات نهایی فولاد است.

با این حال، حتی بعد از این سه مرحله، همچنان خیلی از این مواد در بازار داخلی روی دست تولیدکننده‌ها مانده و سوال اینجاست که چرا در ایران خریدار ندارند؟ اینجاست که پای یک مشکل بزرگتر پیش میآید؛ مدیریت دولتی ذوب‌آهن و ضعف در سیاست‌گذاری‌های صنعتی.

بخش معدن تامین‌کننده ماده اولیه برای بسیاری از صنایع از جمله صنایع فولادی است. توسعه صنایع فولادی به تامین پایدار مواد اولیه وابسته است در غیر این صورت نمی‌توان برنامه‌های توسعه‌ای که صنایع فولادی در دستور کار خود دارند و هدفگذاری‌هایی را که برای افزایش تولید دارند، وارد فاز عملیاتی کنند.

کارشناسان معتقدند اگر دقیق‌تر به موضوع نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که ماجرای کمبود مواد اولیه فقط یک بخش کوچک از یک بحران بزرگتر است که صنعت فولاد کشور با آن درگیر است.

در کارخانه‌های تولید کننده فولاد، مواد اولیه مانند سنگ آهن، زغال سنگ، سنگ آهک و آهن قراضه مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین عناصر شیمیایی مهمی مانند کربن، منگنز، کروم، نیکل، مولیبدن، وانادیم، بور، تیتانیوم، سیلیسیوم، گوگرد، فسفر و آلومینیوم جزو مواد اولیه تولید فولاد به حساب می‌آیند.

در حال حاضر واحدهای فرآوری سنگ‌آهن در ظرفیتی پایین‌تر از ظرفیت اسمی خود فعالیت می‌کنند و تولیدات معادن سنگ‌آهن برای تأمین خوراک آن‌ها کافی نیست، با همین روند استخراج، ذخایر فعلی بعد از ۲۰ تا ۲۵ سال به اتمام خواهد رسید.

آنگونه که کارشناسان این بخش می‌گویند در صورتی که ظرفیت تولید برای تأمین نیاز واحدهای فرآوری افزایش یابد و ضریب دسترسی واحدهای فرآوری به ماده معدنی نیز در نظر گرفته شود این زمان ۱۰ تا ۱۵ سال خواهد بود. بنابراین، نیاز به سرمایه‌گذاری‌های بالا در اکتشاف ذخایر جدید سنگ آهن وجود دارد.